Auteur	Wolfgang Kramer, Michael Kiesling
	Uitgever	White Goblin Games
	Aantal spelers	2 – 4
	Spelduur	60 minuten
	Jaar van uitgave	2012
	Prijs	34.50€
	Recensie door	Vandenbogaerde Fabrice
	Score	7.0/10
	Links	White Goblin Games Wolfgang Kramer

IMPRESSIE

In de doos

Spelbord

Start bij 4 spelers

Het spelerbord

Het kaartenspoor

Extra kaarten


De verschillende gebouwen

OORDEEL

Juich, want het spelmateriaal van deze uitgave is van onberispelijke kwaliteit. Het spelregelboekje leest vlot en is ongewoon duidelijk.
Juich nogmaals, gewoon omdat Wolfgang Kramer en Michael Kiesling wederom de handen in elkaar slaan, iets wat per definitie alleen maar topkwaliteit kan opleveren.
Juich omdat De Paleizen van Carrara ondanks zijn eenvoud toch heel wat stof tot nadenken biedt.
Stop met juichen als je ontdekt dat deze uitdaging eigenlijk nogal repetitief aanvoelt. Grondstoffen verzamelen, gebouwen kopen, punten scoren en daarmee, beste lezers, is de kous zo goed als af.

Hierboven leest u, kort samengevat, mijn gevoel bij deze coöperatieve.
De Paleizen van Carrara biedt de speler in zijn beurt 3 opties. Een eerste optie, die bij de start van het spel evident is, betreft het aankopen van grondstoffen. Nadat je wat goederen hebt verzamelt, kun je de aankoop van een gebouw overwegen, optie twee. Tenslotte kun je, als je voldoende gebouwd hebt, jouw constructie laten evalueren. Dit levert goud, punten en/of voorwerpen op.
Wat je bouwt en hoe je scoort, hangt af van de opdrachtkaarten die bij de start van het spel willekeurig getrokken worden. Een zeer positief feit omdat elke pot nieuwe streefdoelen creëert.
Ook de keuze van de grondstoffen is niet zo simpel als ze lijkt. Minder waardevolle grondstoffen zijn makkelijker te verkrijgen maar leveren een bonus op die navenant is. Waardevolle voorwerpen zijn letterlijk goud/punten waard maar zijn duur in aankoop. Kies je zelf de goedkoopste oplossing dan kan degene na jou misschien wel profiteren. Grondstoffen die niet gekocht worden, verminderen immers in waarde.
Als je een gebouw koopt, bepaalt de waarde van de grondstoffen waar je het gebouw kan neerplanten. Livorno aanvaart alleen marmeren (kan ook iets anders zijn) gebouwen terwijl je in Lérici echt wel alle bouwstenen kwijtraakt. Hoe groter de investering, hoe groter de beloning ‘kan’ zijn.
Deze overwegingen lijken uitdagend, maar uiteindelijk draait alles rond timing. Op het juiste moment jouw stad waarderen is de kern van de zaak. Een keuze die afhankelijk is van wat de andere spelers presteren maar eveneens een keuze waarbij je best geen risico’s neemt. Elke regio kan slechts één keer gewaardeerd worden en zo’n waardering laat je je niet afsnoepen!
Bonuskaarten kruiden de saus, maar creëren geen topmenu. De paleizen van Carrara speel ik met plezier maar ik houd er geen ‘wauw’ gevoel aan over. Dit is door zijn eenvoudig mechanisme een prima familiespel maar vanwege een zekere rechtlijnigheid in de actiekeuzes geen topper voor veelspelers.
In de speldoos steekt een enveloppe met extra regels voor gevorderde spelers. Die betreft de extra opdrachtkaarten, de bonusacties en de mogelijkheid om te verbouwen. Dit is de variant die hier besproken wordt. De kennismakingsversie smaakt voor veelspelers als slappe soep.