Als je de regels van The Mind voor de eerste keer hoort, denk je: is dat wel een spel? Kan dit leuk zijn? En toegegeven, mijn reactie was dezelfde. Kaarten gezamenlijk in de juiste volgorde leggen en je mag er niet bij praten? Ik dacht: Is dat wel een spel? Maar goed, het is niet voor niets genomineerd voor Spiel des Jahres – dus zooo slecht kan het niet zijn. Toch?
In het kort
Speltitel: The Mind
Auteurs: Wolfgang Warsch (auteur van Ganz schön clever en Die Quaksalber von Quedlinburg – ook(!) genomineerd voor de SdJ 2018)
Jaar: 2016
Gerne: Kaartspel, cooperatief
Prijs: € 10,95 bij Bol.com
Werk met 1 tot 3 medespeler(s) samen om je kaarten in de hand van klein naar groot in het midden van de tafel af te leggen. Klinkt eenvoudig. Is het ook, ware het niet dat je niet mag communiceren. Het moet doodstil zijn aan tafel. Je mag lichaamstaal gebruiken, maar je mag dit niet vantevoren afspreken. In de eerste ronde ontvangt iedereen 1 kaart, dit worden er steeds meer in volgende rondes. Mocht er iets misgaan, geef je een leven af. Heb je geen levens meer, dan hebben jullie verloren. Door een werpster in te zetten, krijg je een beetje lucht doordat iedereen zijn laagste kaart moet inleveren. Het spel heb je gewonnen als je 8, 10 of 12 rondes overleeft bij twee, drie of vier spelers.
Dit is een snel spel als tussendoortje. Als je met de juiste groep mensen bent, is de belevenis een hele aparte. Iedereen die dit spel voor de eerste keer speelt, heeft waarschijnlijk het gevoel dat het hopeloos. Maar als je dan ronde 1, ronde 2 en ook ronde 3 overleeft – begin je een soort groepsgevoel te krijgen. De opluchting en blijdschap is dan ook erg groot als je weer een ronde hebt overleefd. Als je medespelers openstaan, voor net even een ander kaartspelletje – dan kan het een hele leuk begin van de spellenavond zijn.
Pluspunten
- Korte speelduur voor wellicht nog een keer (of toch niet…)
- Simpele regels
- Groot gevoel van voldoening
Minpunten
- Geen communicatie tijdens het spelen
Spelverloop
Afhankelijk van het aantal spelers worden er maximaal 8 ronden bij vier spelers, 10 ronden bij drie spelers en 12 ronden bij twee spelers gespeeld. Je begint het spel met 4 levens bij 4 spelers, 3 levens bij 3 spelers en 2 levens bij 2 spelers. Verder kun je 1 werpster inzetten.
Iedereen krijgt in de eerste ronde 1 kaart. In de tweede ronde twee, enzovoort. De bedoeling is om in het midden van de tafel een stapel van alle handkaarten van alle spelers te maken in volgorde van laag naar hoog. Je kan de handkaarten van je medespelers niet zien en je mag niet met ze spreken. Het spel begint zodra iedereen een vlakke hand op tafel legt, zo laat je zien dat je klaar bent voor het spel. Ook tijdens het spel kun je ‘STOP’ roepen als je even uit je ritme bent. Zodra iedereen hun hand op tafel gelegd heeft, gaat de ronde verder.
Zodra een speler een kaart in het midden legt en niemand heeft in zijn hand een lagere kaart gaat het spel verder. Heeft iemand een lagere kaart, dan verliest de groep een leven. Zijn er geen levens meer over, dan heeft de groep het spel verloren.
De spelers kunnen er unaniem voor kiezen een werpster in te zetten. Als iedereen een hand omhoog doet, dan is iedereen over de inzet van een werpster eens. Door het inzetten van een werpster, leggen alle spelers hun laatste kaart. Dit kan even rust geven en de spelers uit een penibele situatie halen. Let op, je mag over het wel of niet inzetten van een werpster niet discussieren, Alleen het omhoog doen van je hand, geeft aan dat je een werpster wilt inzetten.
Heeft de groep het maximaal aantal ronden gehaald, dan heeft ze het spel gewonnen!
Conclusie
Tja. Het is een kaartspel dat op het eerste gezicht niets lijkt. Dat kan niet leuk zijn. Maar wonder boven wonder, ben ik toch gecharmeerd van dit kleine kaartspelletje. Het laat maar weer zien, dat alleen de regels doorlezen van een spel je niet voor 100% kunt zeggen hoe het spel verloopt en of je het leuk vindt. Dat vind ik altijd fascinerend – en dat is met The Mind niet anders. Verder laat dit kaartspelletje zien, dat er nog genoeg innovatieve ideeen mogelijk zijn in het ogenschijnlijke verzadigde spellenlandschap. Nu hoop ik niet dat het mechanisme van stilzwijgend een kaart neerleggen zijn weg vindt in andere nieuwe spellen. 1 spel waar je zwijgend op een stapeltje kaarten kijkt is genoeg (nou ja, misschien twee).
Houd je van een compleet nieuwe ervaring van spellen spelen, dan is dit spel een aanrader. Het is denk ik, ook geschikt voor liefhebbers van Hanabi en The Game. Het is een leuk kaartspel voor tussendoor dat je een aparte belevenis zal geven – of het nu een positive of een negatieve zal zijn, daarvoor moet je het zelf moeten ondervinden. Het zal met de ene spelersgroep een hit zijn en met de andere een mis.
