Meer hallen, meer spellen en meer bezoekers. Het grootste spellenevenement van de wereld wordt steeds groter. Aan de ene kant goed voor de spellenhobby, blijkbaar bestaat er nog steeds een grote behoefte aan het analoge spel en zal mijn behoefte naar bordspellen voor de komende jaren bevredigd worden. Aan de andere kant wordt het elk jaar steeds moeilijker om rustig wat spellen uit te proberen. Maar goed in de hallen voor de ‘kleinere’ spellen is het nog steeds goed toeven.
Geleerd van vorig jaar gingen we voor een plekje op het parkeerterrein P10 en gingen we met de shuttle bus naar het beursgebouw. Toen de bus langs de beurs reed, zagen we al vele spelfanaten in de rij staan voor de kassa’s. Gelukkig hadden we de tickets al vantevoren gekocht (experttip #1) en konden we gewoon doorlopen. Ietsjes later dan tien uur stonden we aan de ingang van Hal 3. We hadden afgesproken met vrienden die een plekje hadden bemachtigd bij het spel Alexandria. Een overzicht en beschrijving van de gespeelde spellen vind je onderaan dit verslag.
Zoals elk jaar moesten we eerst wennen aan het ‘oorverdovende’ geroezemoes in de hal, vooral in Hal 3 waar het ook nog erg warm was. De uitlegger kan soms moeilijk verstaan, maar na een tijdje raakten we eraan gewend. Waar we niet aan gewend raakten, was de ‘reclame’ van de Queens Games naast de stand van Alexandria. Elke tien minuten schalde door een luidspreker keihard een uitleg van een of ander nieuw spel. We kregen medelijden met de mensen van de Alexandria-stand. Het spel zelf was best goed. Helaas kon ik mij niet goed concentreren op het spel en de vele tekst op de actiekaartjes maakten het moeilijk om het spel echt goed te spelen.
Om 12 uur zat de tijd erop en gingen we verder de beurs ontdekken. We zochten al snel onze toevlucht in de hallen 6 t/m 8 waar de wat kleinere, onafhankelijke uitgeverijen hun plekje gevonden hebben.We vinden het altijd veel prettiger daar. Niet alleen omdat het hier wat rustiger is en je zelfs een spel kunt spelen, zonder in de rij te staan. Vaak zijn de spellen net iets anders en verrassender als de spellen van de ‘groten’.
Ondertussen loerden we op de prijzen van de spellen van de talloze spellenwinkeltjes op de beursvloer. Dit jaar had ik vantevoren een lijst met spellen opgeschreven met de gangbare prijzen ernaast, zo kon ik makkelijk vergelijken (experttip #2). De meeste spellen zijn even duur of net iets duurder, maar soms is een spel veel goedkoper.
We vonden een plekje bij de stand van het spel Khan of Khans. Ook de andere tafels van deze stand waren leeg, maar dat heeft ons nog nooit afgeschrokken. De uitleggers waren in ieder geval blij dat ze wat te doen hadden. De uitlegger was erg enthousiast en het spel was best grappig, al had ik van meer verwacht van Reiner Knizia. Zoals vaker deze beurs deed me de prijs van 25 euro me even slikken – het was een simpel kaartspelletje.
Daarna ging het verder en keken we bij de andere spellen, maar geen tafeltje was vrij of het spel zag er niet erg appetijtelijk uit. Al zwervend kwamen we uit bij Oink Games, de Japanse spellenmaker van de meer innovatieve spellen in kleine doosjes. We namen plaats aan een tafeltje en lieten ons The Pyramid’s Deadline en de klassieker A Fake Artist Goes To New York. Beide erg snel en erg leuk.
Tegenover de stand stond een houder met allerlei tweedehands spellen. Er stonden geen bordspellen bij, die ik zou willen kopen. Maar hier kun je in ieder geval een aantal musthaves van de spellenwereld goedkoop op de kop tikken, zoals El Grande (expert tip #3). Ook zijn er altijd grote stapels met de kinderspellen van Haba, die je voor een goede prijs kunt aanschaffen.
Al slenterend over de beurs keken we onze ogen uit naar al die verschillende spellen, die weer uitgegeven werden. Al die spellenwinkels en al die bezoekers, waarvan het elk jaar weer meer worden. Veel tafeltjes waren niet vrij, maar toen zagen we een plekje bij de stand van WizKids bij het spel Lancelot. We kenden het niet, maar het zag er leuk uit. Helaas was de uitlegger niet helemaal op zijn best en legde het spel (achteraf) te gecompliceerd uit. Toen ik het spel eenmaal doorhad, vond ik het best een ‘ok’-spel. Dat is dan ook alles.
We waren nog helemaal niet in de grote hallen 1 en 2 geweest en dat zou ook niet meer gebeuren, want een plekje bij het spel Opera van de Nederlandse uitgever The Game Master was vrij. Op vroegere beurzen heb ik dat altijd al eens willen proberen en nu was mijn kans. Ook nu vond ik het spel iets te moeilijk uitgelegd en zonder echte context. Ik moest dus de eerste rondes even in komen, wat ik precies per beurt kan doen en hoe de verschillende acties met elkaar interageren. Je hoeft bij de uitleg niet de hele strategie van het spel te verklappen, maar kleine aanwijzingen zoals ‘met deze actie krijg je geld en met de geld kun je deze gebouwtjes kopen, die erg belangrijk zijn, dus let op dat je altijd genoeg geld hebt’ of iets dergelijks. Middenin het spel kwam iemand van de stand bij ons zitten. Dat bleek niemand minder dan Hans van Tol, de designer van het spel, te zijn. Dat is dus het leukste van een spellenbeurs: een spel spelen met de auteur van het spel zelf!
Toen zat het de dag er alweer op. Zoveel indrukken maakt moe. We gingen zonder spellen naar huis, maar we wisten: morgen is nog een beursdag!
Overzicht van de gespeelde spellen
Hieronder een overzicht van de ‘gespeelde’, beter gezegd uitgeprobeerde, spellen op de eerste dag.
Alexandria
De bibliotheek van Alexandria brandt af en we moeten de boeken en waardevolle schatten redden. Hoewel dat niet voor alle spelers geldt. In dit spel heeft elke speler een ander karakter. Dit betekent dat elke speler andere acties kan spelen, op andere manieren punten kan verdienen en dus verschillende strategien moet spelen. Voor een karakter is het belangrijk om zoveel mogelijk artefacten te redden, de ander ziet de bibliotheek juist zo snel mogelijk afbranden. Mijn karakter kon de meeste punten verdienen door andere spelers in zijn vallen te lokken. Het spelbord bestaat uit ongeveer twaalf tegels en stelt de bibliotheek van Alexandrie voor. Elke tegel is een kamer en in elke kamer zijn bepaalde artefacten te vinden. Je kan per beurt een actiekaart spelen of bewegen naar een andere kamer. De actiekaarten zijn complex met veel tekst op de kaarten, dus de beurten lieten lang op zich wachten. Door acties uit te voeren moet je tijd inleveren. Je hebt maar beperkt tijd en als alle spelers geen tijd meer hebben, dan branden de uiterste kamers van de bibliotheek af. Het speelveld wordt dus steeds kleiner en kleiner.
Door het geroezemoes van de beurs kon ik me niet goed concentreren op het spel en nadenken over goede strategien. Daardoor is het spel me niet zoe goed bevallen, maar ik ga ervan uit dat het spel beter uit de verf in een rustigere omgeving. Ook moet je het spel wat vaker spelen, om de actiekaarten goed te begrijpen en ook van de andere spelers.
Khan of Khans
Of we de wereld van Glorantha ook kenden. Ehm… helaas niet. In ieder geval is het spel gesitueerd in deze wereld. Maar voor het spel te spelen heb je deze basiskennis niet nodig. Het spel is erg simpel. Doel van het spel is om meer koeien te verzamelen als je medespelers. Door kaarten kun je koeien kwijtraken of gestolen worden door medespelers. Je hebt echter drie omheiningen, waarmee je een stapel koeien veilig kunt stellen. Dit introduceert een push-your-luck element in het spel: bij welke hoeveelheid koeien speel je een omheining – je hebt er maar drie. In je beurt trek een kaart van een van de tien locaties. Elke locatie bestaat uit negen kaarten, die voor elke locatie dezelfde zijn op 1 kaart na. Je trekt een kaart en doet wat op de kaart staat. Vaak zijn het koeien met de waardes 20 t/m 100. Het kan een ‘Tribal Champion’ zijn, die zorgt ervoor dat je niet al je koeien moet inleveren als je de kaart ‘Element Magic’ trekt. Verder is er een kaart waar je je hoogte koeienkaart moet inleveren en een kaart waarbij je koeien van iemand anders kunt stelen. Elke locatie heeft een kaart anders dan andere locaties. Elke speler kiest een clan aan het begin van het spel, die je een speciale eigenschap geeft.
Het een (te?) simpel spelletje. Je moet goed opletten van welke locaties welke kaarten al getrokken zijn. Maar het blijft een kansspel. De speciale eigenschappen van de clans geven het spel nog iets interessants mee. Het speelt lekker weg.
The Pyramid’s Deadline
Oink Games is een Japanse spellenmaker die in zeer kleine doosjes, leuke spelletjes weet te pakken. In dit spel ben je een bouwer voor de farao en je moet een zo grot mogelijke pyramide voor de farao bouwen. Aan het begin van een ronde rol je de dobbelstenen. Om de beurt kies je een dobbelsteen. Op de dobbelsteen staat een stuk afgebeeld, dat je dan aan je pyramide moet bouwen. Let op, van de rode stukken zijn er slechts acht. Dit is meteen de levenslijn van de farao. Zodra je de laatste pakt is het spel afgelopen. Deze persoon is de moordenaar van de farao en heeft sowieso verloren. Daarna wordt gekeken welke pyramide geldig is en de meeste punten oplevert.
Een geinig spel, waarbij je moet bepalen of je makkelijke pyramide bouwt of een complexe. De makkelijke zal waarschijnlijk een geldige pyramide zijn, maar weinig punten. Bij de complexe heb je een beetje geluk nodig om deze tot een goed einde te brengen.
A Fake Artist Goed To New York
Dit is meer een kleine partyspel. Iemand is de spelleider en bedenkt een woord dat door de andere spelers getekend moet worden. Iedereen krijgt dit woord te zien, behalve een iemand – dit is de fake artist. Doel van het spel is om de fake artist te ontmaskeren. Is deze ontmaskerd, dan kan deze het spel nog winnen door te zeggen wat het woord was dat getekend moest worden. Dit is nog niet zo eenvoudig. Elke ronde tekent iedereen om de beurt op hetzelfde vel een deel van het woord. De fake artist moet dus bluffen. De echte artiesten moeten ervoor zorgen dat het woord niet al te duidelijk zichtbaar is, anders weet de fake artist wat het woord is.
Een leuk en kort spelletje voor tussendoor, dat je stiekem ook zonder het spel te kopen thuis kunt spelen.
Lancelot
In Lancelot probeer Lancelot in de Ronde Tafel te krijgen (ofzoiets, was niet helemaal duidelijk). Je doet door de meeste ‘virtuepunten’ te verzamelen. En dit doe je door aan bepaalde condities te voldoen, zodat je virtuepunten scoort. Bijvoorbeeld: meeste aantal zwaarden, of alle kaartkleuren bezitten of drie rode kaarten bezitten, maar geen helmpjes. De verschillende attributen om aan de virtues te voldoen krijg je door je steentje te bewegen op het bordspel. Je kunt per ronde alleen maar naar voren. Een actie die je al hebt gedaan, kun je nog eens doen. Het is dus zaak om de juiste attributen te verzamelen in die ronde, zodat je de volgende ronde punten kunt scoren.
Redelijk simpele regels, die echter in het begin niet intuitief klinken. Je moet er dus even in komen. Verder is het spel niet vernieuwend en elke ronde is bijna hetzelfde doordat je de acties niet veranderen. Het is een beetje gereken om de juiste attributen te verzamelen voor de virtues. Er is een beetje spelerinteractie, maar verder een beetje saaiig.
Opera
In dit spel bouwen de spelers operagebouwen in Europa en proberen de beste muziekwerken van de meestgewaardeerde componisten hier te laten klinken. De acties die je kunt doen, zijn overzichtelijk, maar er gaat hierachter veel taktiek en strategie schuil. Aan het begin van een ronde bepaalt elke speler hoeveel van zijn geld hij deze ronde voor acties wilt inzetten. Het geld wordt ingeleverd en op het bord wordt zijn steen bij het bedrag gezet, dit is zijn budget. Degene met het hoogste budget begint en kan kiezen om nieuwe operagebouwen te bouwen, nieuwe muziekstukken voor zijn gebouwen te kopen of een muziekstuk naar het hof te sturen voor geld of punten. Verder kan hij een stad kiezen waar het operagebouw van deze stad twee keer zoveel opleveren, een componist omhoog of naar beneden waarderen (hierdoor worden muziekwerken meer of minder waard) of een stad kiezen waar hij punten krijgt voor de waarde van de muziekstukken in deze stad (de Esperto). Medespelers mogen bij de meeste acties ook de actie uitvoeren, ze hebben echter tweede keus uit gebouwen en muziekstukken. En als het paleis al vol is, dan kun je geen geld of punten hier verdienen. Aan het einde van een ronde ontvang je inkomsten. Hoe beter je operagebouwen gevuld zijn met muziekstukken, des te meer inkomsten. Als je meer geld hebt, heb je meer budget en kun je betere operagebouwen bouwen. Het spel verloopt over verschillende rondes met zo nu en dan een tussentelling. Je moet bij de tussentellingen ervoor zorgen dat je je beste muziekstukken op de juiste plaats hebt staan. In de loop van het spel veranderen de waardes van de muziekstukken.
Opera is een spel voor de gevordere bordspeler. De regels zijn simpel en snel uitgelegd. Hoe alle acties met elkaar verbonden zijn, is ook goed inzichtelijk. Maar achter deze eenvoud gaat een wereld van taktiek en strategie schuil. Breid ik een operagebouw in dezelfde uit of ga ik voor een nieuw gebouw in een nieuwe stad? Hoe zullen de waardes van de muziekstukken verlopen in de loop van het spel en hoe kan ik daar voordeel aan hebben? Wat is mijn budget en kan ik met de rest van mijn geld dan nog gebouwen en muziekstukken kopen? En het allerbelangrijkste, hoe positioneer ik me om met de Esperto zoveel mogelijk punten te verdienen, zonder bij de tussentelling onderuit te gaan? Een prachtig spel, dat ook vanwege de fantastische artwork, waarschijnlijk met veel plezier zeer vaak gespeeld kan worden.
