Auteur	Rüdiger Dorn
	Uitgever	White Goblin Games
	Aantal spelers	2 – 5
	Spelduur	60 minuten
	Jaar van uitgave	2014
	Prijs	29.50€
	Recensie door	Vandenbogaerde Fabrice
	Score	6.0/10
	Links	White Goblin Games Rüdiger Dorn

IMPRESSIE

In de doos

Het spelbord

Start bij 4 spelers

Het postkantoor in detail

Handkarretje of spelerbordje met plaats voor 3 uitbreidingen

Enkele bonuskaarten

Moskeetegels of bonustegels

Samenvatting

OORDEEL

Istanbul is bekroond met de ‘Kennerspiel des Jahres 2014’ en troeft daarmee Concordia en Rokoko af. Reden genoeg om dit aan mijn collectie toe te voegen. Het leuke spelmechanisme bezorgde mij bij de eerste kennismaking een prima gevoel. Intussen speelde ik Istanbul een aantal keer en met elke pot verminderde mijn enthousiasme.
Istanbul is heel eenvoudig en kan kort samengevat worden als een wedstrijdje geld en grondstoffen verzamelen. Daarvoor reis je met jouw ‘stapel’ assistenten van de ene locatie naar de andere. Bij de start van het spel stippel je een route uit waarna je tijdens je beurt telkens een deel van die route afwerkt. De beurten volgen elkaar snel op en zo nu en dan pas je jouw route aan omdat andere spelers wat in de weg lopen waardoor een actie te ‘duur’ wordt.
Tussendoor kan je jouw opslagcapaciteit verhogen en bonuskaarten en – fiches oppikken. Uiteindelijk moet je goederen en geld investeren om diamanten te verkrijgen die noodzakelijk zijn om de overwinning te behalen. Het spelbord is variabel waardoor steeds een nieuwe puzzel ontstaat. Een naar het eerste gevoel eenvoudig maar leuk concept dat gaandeweg steeds meer barsten vertoont.
Vooreerst vind ik het speleinde te snel komen. Wanneer je het gevoel hebt dat wat je opgebouwde eindelijk kan opleveren, is het spel reeds voorbij.
Ook de geluksfactor stoort mij wat. Geld en blauwe goederen zijn zo belangrijk dat vaak de dobbelstenen doorslaggevend zijn.
Bovendien is Istanbul naar het einde toe nogal repetitief. Het bezoeken van steeds twee of drie dezelfde locaties na elkaar blijkt dan dikwijls het beste recept. Iets wat tegenspelers vaak zien aankomen maar weinig aan kunnen veranderen.
Toch ben ik ervan overtuigd dat Istanbul heel wat spelers kan bekoren. Het spelmateriaal nodigt uit en door zijn eenvoud speelt Istanbul heel vlot en gemakkelijk. Het spelmechanisme creëert eigenlijk een vraagstuk waarbij de spelers een route uitstippelen die met een minimum aan stappen een maximum aan voordeel oplevert. Omdat dit vraagstuk niet altijd even moeilijk op te lossen is, ontstaat vaak een soort race waarbij de spelers elkaar nu en dan in de weg lopen.
Dit boeit mij, een ervaren speler, een eerste keer maar de interesse zwakt snel af. In elk geval verkies ik Rococo altijd boven Istanbul.