Auteur	Stefan Feld
	Uitgever	Alea
	Aantal spelers	2 – 4
	Spelduur	60 minuten
	Jaar van uitgave	2014
	Prijs	24.00€
	Recensie door	Vandenbogaerde Fabrice
	Score	6.0/10
	Links	Alea

IMPRESSIE

In de doos

Spelmateriaal (start van het spel bij 4 spelers)

einde van het spel (11 punten op het scorespoor)

OORDEEL

La Isla schuilt in een medium box van Alea. Deze serie pretendeert grote spellen in kleine dozen te bevatten. La Isla past een iets bescheidener opschrift, vind ik. Dit is overduidelijk een familiespel, een tussendoortje ontsproten aan het meesterbrein van Stefan Feld.

Andere spelers La Isla aanleren, lukt in 10 minuten. Het spel steunt op een eenvoudig mechanisme waardoor je na enkele ronden vlot aan het spelen bent.
De spelers ontvangen gelijktijdig 3 kaarten die ze verdelen over 3 verschillende acties. Dit gebeurt simultaan waardoor de wachttijden vrij kort zijn. De keuze die je moet maken is ook vrij eenvoudig. Je gebruikt 1 kaart voor de speciale eigenschap (bovenaan), 1 kaart voor de grondstof (linksonder) en 1 kaart voor vooruitgang op het scorebord (rechtsonder). Een handig houdertje schept duidelijkheid indien nodig.

Tussendoor (ver)plaats je 1 ontdekker op het spelbord. Dit doe je om dierenfiches en punten te bekomen. Zo’n verplaatsing kost 2 grondstoffen in de kleur van het vak waarop je jouw ontdekker plaatst. Als je er in slaagt om dierenfiches te omsingelen, ontvang je de fiche en de overeenkomstige punten.
Wit plaatst zijn ontdekker bij de rode ontdekker en ontvangt onmiddellijk 2 dierenfiches (dodo en buidelrat) + 6 punten.

La Isla is geen onmogelijke denkoefening. De beste optie ligt meestal voor de hand. Alle spelers hebben hetzelfde doel maar onderscheiden zich door de manier waarop ze dit doel willen bereiken. Daarvoor zijn ze afhankelijk van de opties die de getrokken kaarten bieden en de speciale eigenschappen die ze gekozen hebben. Hoewel elke kaart 3 mogelijkheden biedt, blijft de geluksfactor vrij hoog. Het gebeurt dat de grondstof die je nodig hebt, maar niet verschijnt of dat je tegen wil en dank vooruit moet op een dierenspoor waar alleen de tegenstrever voordeel uithaalt.
De strijd om de dierenfiches zou je het interactieve deel van La Isla kunnen noemen. Deze strijd is bij een spel met 2 praktisch onbestaande maar des te heviger in een spel met vier. Bij een volledige bezetting blijkt het niet simpel om een setje van 5 verschillende dierenfiches (10 punten) te bemachtigen.
Onderschat ook het belang niet van de plaats waar je jouw eerste ontdekkingsreiziger(s) zet. Als je wat uit de buurt van de andere spelers kunt opereren, levert dat een groot voordeel op. Eenmaal alle ontdekkingsreizigers op het eiland staan, is het niet evident om spelers die wat apart staan te dwarsbomen. Je offert er dikwijls je eigen winstkansen voor op. Je ziet bijvoorbeeld dat een speler gaat winnen als je hem niks in de weg legt.Tegelijk weet je dat je zelf niet kan winnen als jij het bent die hem concurrentie biedt. Dit omdat je meestal jouw ontdekkingsreizigers in een bepaald patroon verplaatst, om zo met een minimaal aantal verplaatsingen een maximaal aantal dierenfiches te bemachtigen. Dit patroon doorbreken, legt een zware hypotheek onder jouw winstkansen.

La Isla ziet er kleurrijk en aantrekkelijk uit. De keuze van de kleuren is wat ongelukkig. Het onderscheid tussen de verschillende grondstoffen is niet altijd even duidelijk. De speldoos vind ik wat klein/onpraktisch.

Feld en Alea, het lijkt een eeuwen durend huwelijk. Lange huwelijken staan zelden garant voor spanning, vernieuwing, inventiviteit. La Isla geeft mij het gevoel dat ik het allemaal wel al gezien heb. Stefan Feld goochelt met zijn gebruikelijke ingrediënten maar dat eindigt niet in een nieuw recept of verrassend menu. begrijp me niet verkeerd, La Isla is een geslaagd familiespel. Ik stoor me, als enige binnen de club, aan de (te) hoge geluksfactor.